Κάλεσμα σε ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ για τη συγκρότηση Πολιτικής Κίνησης στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, Κυριακή 25/2

ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΑΛΛΟ, ΩΡΑ ΝΑ ΠΑΕΙ ΑΛΛΙΩΣ

ΣΤΗΝ ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΣΤΗΝ ΑΡΙΣΤΕΡΑ, ΣΤΟ ΚΙΝΗΜΑ

Κάλεσμα σε ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ για τη συγκρότηση Πολιτικής Κίνησης στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ  

Κυριακή 25 Φλεβάρη, 11.00 π.μ., Γραφεία ΔΟΕ, Ξενοφώντος 15 Α, Αθήνα

Περπατάμε τον 9^ο χρόνο από τη συγκρότηση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και τον 8^ο του μνημονιακού ολέθρου στον τόπο μας. Στα χρόνια που πέρασαν πορευτήκαμε στους δρόμους της μεγάλης και πολύμορφης αντιμνημονιακής μάχης του 2010-2012. Βρεθήκαμε στην  απότομη και καθοριστική κοινωνική και πολιτική στροφή στην Ελλάδα, στην  ιστορική συγκυρία που σημαδεύτηκε από τη λαϊκή νίκη του «Όχι» στο δημοψήφισμα της 5^ης Ιουλίου 2015 και το κοινοβουλευτικό πραξικόπημα εναντίον του.

Ζήσαμε την ολοκληρωτική προσχώρηση του ΣΥΡΙΖΑ στο αστικό ευρωμνημονιακό στρατόπεδο. Βιώσαμε την κάμψη του αριστερόστροφου, αντιμνημονιακού ριζοσπαστισμού της ελπιδοφόρας πενταετίας 2010 – 2015, την αδυναμία της αντικαπιταλιστικής και μαχόμενης Αριστεράς και του εργατικού κινήματος να αποτρέψει αυτή την ήττα ή, τουλάχιστον, να μειώσει τις βαθιές συνέπειές της, και να βάλει τα θεμέλια για μια «ολική επαναφορά» του εργατικού κινήματος στο κοντινό μέλλον.

Στα 3 χρόνια της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ, οι λαϊκοί αγώνες δεν έλειψαν, δεν κατόρθωσαν όμως να αναμετρηθούν στα ίσια με την καταστροφική μνημονιακή πολιτική που συνεχίζεται. Κι ενώ όλοι και όλες ξέρουν ότι οι «μεταμνημονιακές» και «αναπτυξιακές» υποσχέσεις της κυβέρνησης δεν είναι παρά ισόβια καταδίκη στη φυλακή του χρέους, της ΕΕ και του ευρώ, η ελπίδα για μια διαφορετική πορεία μέσα από μια νέα άνοιξη των αγώνων, φαντάζει χαμένη. Η Αριστερά, στο σύνολό της, από το ΚΚΕ και τη ΛΑΕ μέχρι την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και τις υπόλοιπες εξωκοινοβουλευτικές δυνάμεις, στέκει κατακερματισμένη, στάσιμη, αδυνατώντας να εμπνεύσει και στρατεύσει νέες δυνάμεις στην υπόθεση της ανατροπής.

Σημαντικό τμήμα του αγωνιστικού δυναμικού, που προσέγγισε την οργανωμένη πάλη όλα αυτά τα χρόνια, αποτραβιέται προς αδιέξοδους ατομικούς δρόμους. Όλες οι εκφράσεις της Αριστεράς δεν αποτελούν ελκυστικές, δημιουργικές και συντροφικές συλλογικότητες αγώνα. Η ιστορική ήττα θα συντελεστεί αν δε δοθεί διέξοδος και όραμα στο μεγάλο δυναμικό αγώνα και αριστερής αναζήτησης και κυριαρχήσει τελεσίδικα η απογοήτευση και η αποστράτευση.

Θεωρούμε ότι το ρήγμα στην κοινωνία παραμένει ανοιχτό και χρειάζονται άμεσα βήματα για την ανασυγκρότηση του κοινωνικού και πολιτικού μπλοκ της ρήξης και της ανατροπής. Η άρνηση αυτής της συζήτησης στην ουσία κλείνει τα μάτια μπροστά στους τεράστιους κινδύνους που ανοίγονται μπροστά μας. Τα σύννεφα του πολέμου και των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών πυκνώνουν στην ευρύτερη περιοχή, ενώ με όλο και πιο επικίνδυνο τρόπο εμπλέκεται και η χώρα μας, πλήρως ευθυγραμμισμένη στον ιμπεριαλιστικό άξονα των ΗΠΑ. Η όξυνση του ανταγωνισμού με την Τουρκία δεν προμηνύει τίποτα καλό για τους λαούς της περιοχής. Οι πρόσφατες εξελίξεις με το «Μακεδονικό» αναδεικνύουν τον κίνδυνο μια σοβαρής ακροδεξιάς, εθνικιστικής, αντιδημοκρατικής στροφής πάνω στην οποία προσπαθεί να αναβαπτιστεί και η φασιστική Χρυσή Αυγή. Δε μας μένει άλλος χρόνος. Η αντεπίθεση του κινήματος για τη συγκρότηση μιας αριστερής, εργατικής, αντιιμπεριαλιστικής αντιπολίτευσης στην κυβέρνηση, την ΕΕ και το ΔΝΤ είναι το πρώτιστο καθήκον.

Με αυτό το τεράστιο καθήκον πρέπει να αναμετρηθεί η ΑΝΤΑΡΣΥΑ στην επικείμενη συνδιάσκεψή της.

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ αποτέλεσε το πιο ελπιδοφόρο εγχείρημα συνένωσης της αντικαπιταλιστικής και επαναστατικής Αριστεράς. Με τον ενωτικό και μετωπικό χαρακτήρα της, με το αντικαπιταλιστικό μεταβατικό πρόγραμμά της, συνδέθηκε με ευρύτερες μάζες εργαζόμενων και διανόησης, συγκίνησε ειδικά τη νεολαία, έδωσε ριζοσπαστικές απαντήσεις στη δομική καπιταλιστική κρίση και νέα πνοή στην επαγγελία μιας σύγχρονης επαναστατικής στρατηγικής. Συνέβαλε στους εργατικούς αγώνες, επηρέασε την «άλλη Αριστερά», μετατράπηκε η ίδια σε ένα μικρό μεν, αλλά υπαρκτό και «αναγνωρίσιμο» πλέον, κοινωνικό και πολιτικό ρεύμα.

Όμως, τόσο στην «εξεγερτική» φάση του 2010 – 12, όσο και, πολύ περισσότερο, μετά την στροφή του 2015, εκφράστηκαν με οξύτητα και οι δομικές ανεπάρκειές της. Οι δυο πυλώνες που πάνω τους στηρίχτηκε, το μεταβατικό πρόγραμμα και η μετωπική πολιτική έμειναν κενό γράμμα στα κείμενα. Αποτέλεσμα ήταν η αδυναμία να συνδεθεί με τους κοινωνικούς τεκτονικούς σεισμούς. Εκατομμύρια έφυγαν από τον δικομματισμό – κυρίως από το ΠΑΣΟΚ- αρχικά, χιλιάδες από τον ΣΥΡΙΖΑ αργότερα. Δεκάδες συλλογικότητες. Κι όμως, παρά τις διακηρύξεις, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δε συνδέθηκε με όλη αυτήν τη σεισμική κίνηση.

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αυτή τη στιγμή, βρίσκεται περισσότερο από ποτέ πίσω. Πίσω από τις ανάγκες μιας ενωτικής δράσης στο δρόμο. Πίσω από τις ανάγκες ενός συντροφικού πολιτισμού της γόνιμης συζήτησης. Πίσω από τις ανάγκες μιας  μετωπικής ανασυγκρότησης του κινήματος. Πίσω από τις ανάγκες μιας σύγχρονης πολιτικής συμμαχιών και μιας νέας συσπείρωσης αντικαπιταλιστικών και αντιιμπεριαλιστικών δυνάμεων.

Παρά τις αδυναμίες αυτές, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν έχει φθαρεί συνολικά στα μάτια των αγωνιζόμενων κομματιών της κοινωνίας. Έχει κατοχυρώσει μια θέση τόσο για την αγωνιστική της στάση, όσο και για τους χιλιάδες πρωτοπόρους αγωνιστές και αγωνίστριες που συσπειρώνει ακόμα και σήμερα. Όμως βρισκόμαστε σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι, καθώς είναι η στιγμή που απαιτείται από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ να αναλάβει τις αναγκαίες πρωτοβουλίες που τις αντιστοιχούν.

Σήμερα, σειρά ολόκληρη άμεσων και ιστορικών αναγκών επιτάσσουν  την υπέρβασή, «προς τα πάνω και ενωτικά», της σημερινής κατάστασης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ αλλά και όλων των οργανώσεων και μετώπων της μαχόμενης αριστεράς. Επιτάσσουν τη θετική αναγέννηση και τον προωθητικό μετασχηματισμό των σχημάτων και των συλλογικοτήτων μας σε μια πορεία που θα συνδιαμορφώσουμε αναμεταξύ μας αλλά και με συντρόφους και ρεύματα που έχουν κοινούς προβληματισμούς και αγωνίες, που μας συνδέουν κοινοί αγώνες. Για τη συνάντηση με το μεγάλο, διάσπαρτο εργατικό και νεολαιίστικο δυναμικό των μαχόμενων δυνάμεων, μέσα στους  κοινωνικούς και πολιτικούς, εγχώριους και διεθνείς κλονισμούς που είναι μπροστά μας. Για να μπουν οι βάσεις για το μεγάλο κοινωνικό και πολιτικό μέτωπο των μαχόμενων αριστερών δυνάμεων που θα βάλει στη ζωή και θα διεκδικήσει την υλοποίηση του μεταβατικού προγράμματος, για την αντικαπιταλιστική ανατροπή.

Αυτήν την πρόκληση επιχειρούμε να απαντήσουμε ως ΕΠΠΔ, πρωτοβουλία που συγκροτήθηκε από ανένταχτους αγωνιστές της ΑΝΤΑΡΣΥΑ ΤΟ 2015, κάνοντας πρώτοι και πρώτες το βήμα της υπέρβασης του εαυτού μας, της συνάντησης με συλλογικότητες και με συντρόφους και συντρόφισσες από τον χώρο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και ευρύτερα της μαχόμενης αντικαπιταλιστικής, κομμουνιστικής αριστεράς. Προχωρούμε στη συγκρότηση ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΚΙΝΗΣΗΣ που θα συμμετέχει στο μέτωπο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, θα επιχειρήσει να συμβάλλει στην αναγέννησή της μέσα από την υπέρβαση.

Καλούμε κάθε δύναμη, κάθε σύντροφο και συντρόφισσα που μοιράζεται τους ίδιους προβληματισμούς και τις ίδιες αγωνίες στην Πανελλαδική, ανοιχτή συνέλευση για τη συγκρότηση της Κίνησης αυτής, την Κυριακή 25 Φλεβάρη, 11.00 π. μ., Γραφεία ΔΟΕ, Ξενοφώντος 15 Α, Αθήνα

Ενωτική Πρωτοβουλία Παρέμβασης και Διαλόγου

 

 

 

 

 

 

Σκάνδαλο Novartis: Βρώμικο σύστημα, βρώμικη «αυτοκάθαρση»!

Στον αστερισμό της Novartis κινείται πια η πολιτική ζωή της χώρας. Εντυπωσιάζει η έκπληξη των πολιτικών και των ΜΜΕ που μόνον τώρα «ανακάλυψαν» πως υπάρχουν σχέσεις βρώμικης συναλλαγής ανάμεσα σε κυβερνητικά στελέχη και μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες. Τέτοια σκάνδαλα είναι στην ίδια τη φύση του καπιταλιστικού συστήματος, όλοι τους τα γνώριζαν και μάλιστα τα αξιοποιούσαν. Όλοι τους σιτίζονται στη Novartis ή στις ανταγωνιστικές της καπιταλιστικές πολυεθνικές, αλλιώς δεν θα μπορούσαν σήμερα να είναι πολιτικοί. Η μεγάλης κλίμακας διαφθορά είναι αναπόσπαστο κομμάτι της λειτουργίας του καπιταλισμού. Άλλωστε η Novartis δεν «λαδωνε» μόνο στην Ελλάδα, αλλά σε αρκετές μητροπολιτικές χώρες του καπιταλισμού μεταξύ των οποίων και οι ΗΠΑ!

Δεν διασκεδάζουν με την κατάσταση τα εκατομμύρια των εργαζόμενων, των άνεργων, των συνταξιούχων. Ενώ πολιτικοί και δημοσιογράφοι χρηματίζονταν από τη –βραβευμένη με βραβείο αριστείας (!) –  Novartis, εμείς είδαμε τη ζωή μας να διαλύεται από τα μνημόνια. Ενώ οι ΠΑΣΟΚ και ΝΔ μας κουνούσαν το δάχτυλο κατηγορώντας μας πως δήθεν εμείς ήμασταν που «ζούσαμε πάνω από τις δυνατότητές μας», και πως δήθεν «μαζί τα φάγαμε» , οι ίδιοι βοηθούσαν τις φαρμακευτικές εταιρείες να μάς αρπάξουν, μετρημένα, τουλάχιστον  23 δισεκατομμύρια. «Δικαιώθηκε» ο -αλήστου μνήμης-  πρωθυπουργός του ΔΝΤ, που έλεγε από το Καστελλόριζο πως «λεφτά υπάρχουν»! Πράγματι υπάρχουν, αλλά τα άρπαζαν από τον ελληνικό λαό οι πολυεθνικές και οι τράπεζες. Φυσικά με το αζημίωτο για το πολιτικό και μιντιακό προσωπικό αυτού του βρώμικου, απάνθρωπου συστήματος, που δεν αλλάζει αλλά ανατρέπεται. Δεν διασκεδάζουν επίσης και δεν αποτελεί έκπληξη το σκάνδαλο για τους μαχόμενους γιατρούς και υγειονομικούς, που εδώ και χρόνια αναδεικνύουν τη διαπλοκή πολιτικής εξουσίας, φαρμακευτικών εταιριών και δημοσιογράφων.

Είναι μήπως διασκεδαστική και η προσπάθεια  του ΣΥΡΙΖΑ, να γίνει «αρχάγγελος της κάθαρσης»; Του ίδιου μνημονιακού ΣΥΡΙΖΑ, που είναι το υπάκουο παιδί της ΕΕ, του ΔΝΤ και των Αμερικάνων, που δηλώνει πως έχει κοινές αξίες με τον Τραμπ; Του ΣΥΡΙΖΑ που διατηρεί το νόμο περί (μη) ευθύνης Υπουργών για να τους προστατεύει –όπως άλλωστε έκανε και σε άλλα σκάνδαλα (Siemens, Βατοπαίδι κλπ)- και  έθαψε ακόμη και την ιδέα της κατάργησής του; Προφανώς επειδή τον χρειάζονται και οι δικοί του υπουργοί; Του ίδιου ΣΥΡΙΖΑ που συνεχίζει την δολοφονική μνημονιακή πολιτική των προηγούμενων κυβερνήσεων παντού, και φυσικά και στο χώρο των φαρμάκων και της υγείας; Του ίδιου Σύριζα που προωθεί την απαλλοτριωτική συσσώρευση μεταφέροντας συστηματικά πόρους και εξουσία από τους πολλούς στους λίγους, από τους φτωχούς στους πλούσιους, από τους αδύνατους στους δυνατούς;

Η φιλολαϊκή πρόταση είναι απλή και δεν εξαντλείται φυσικά στην – αυτονόητη – απαίτηση για τιμωρία των στελεχών της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Πάνω από όλα είναι η απαίτηση για Δημόσια, ποιοτική και δωρεάν υγεία και φαρμακευτική αγωγή για όλες και όλους. Η δήθεν φτωχή Ελλάδα έχει την υποδομή και τους πόρους για να την παρέχει, ξοδεύοντας κλάσμα της μέχρι τώρα δαπάνης. Με τα 23 δις που άρπαξε η Novartis θα ήταν διαφορετική η κατάσταση στα δημόσια νοσοκομεία και στα ασφαλιστικά ταμεία. Ορθολογική κατανομή των πόρων και απελευθέρωση του χώρου της υγείας από το ιδιωτικό κεφάλαιο. Επανασύσταση και στελέχωση του ΕΟΦ με πλήρη επιστημονικό έλεγχο των φαρμάκων για την προστασία των ασθενών και ανάπτυξη της έρευνας ιδίως στα πεδία που συνδέονται με τις ανάγκες του λαού.

Για αυτόν το σκοπό χρειαζόμαστε κρατικοποίηση των φαρμακοβιομηχανιών, χωρίς αποζημίωση, με εργατικό έλεγχο και κεντρικό σχεδιασμό στην παραγωγή και στην έρευνα. Η Ελλάδα έχει κορυφαίων προδιαγραφών φαρμακοβιομηχανία που, αν ο λαός την πάρει από τα χέρια των καπιταλιστών, όχι μόνο θα καλύψει τις ανάγκες μας, αλλά και θα σώσει ζωές πολύ πέρα από τα σύνορά μας. Έχουμε κάθε δυνατότητα παραγωγής νέων φαρμάκων, όπως κάνει με τεράστια επιτυχία η Κούβα, με κριτήριο όχι το επιχειρηματικό κέρδος αλλά την αντιμετώπιση πολλών γνωστών ασθενειών, με κριτήριο τις ανάγκες μας.

Είναι η ώρα να τεθεί ανοιχτά στην ελληνική κοινωνία αφ’ ενός το ζήτημα του πως θρέφεται το πολιτικό σύστημα και το πολιτικό προσωπικό, αφ’ ετέρου το θέμα του ρόλου των πολυεθνικών του φαρμάκου που με νόμιμες ή παράνομες υπερτιμολογήσεις κάνουν αφαίμαξη των ασφαλιστικών ταμείων τα οποία τροφοδοτούν οι εργαζόμενοι με τις εισφορές τους. Να τεθεί το θέμα των εταιρειών που μέσω των πατεντών απαγορεύουν την πρόσβαση ασθενών σε θεραπείες που εδώ και χρόνια έχουν ανακαλυφθεί καταδικάζοντάς τους σε θάνατο, που μετατρέπουν το φάρμακο σε μια επικερδή μπίζνα για τους ίδιους και το πολιτικό σύστημα που τους υπηρετεί. Μόνο με την ανοιχτή συζήτηση σε επίπεδο κοινωνίας θα τεθούν τα ζητήματα στην πραγματική τους βάση, θα αποκαλυφθεί η ουσία τους και οι ευθύνες, και όχι με μιντιακού τύπου πυροτεχνήματα που όπως έχει γίνει στο παρελθόν στο τέλος της ημέρας θα καταλήξουν σε νομικίστικα τερτίπια απαλλαγής των εμπλεκομένων.

Την ίδια στιγμή η αριστερά πρέπει να αποκαλύψει και να συγκρουστεί με τις επιδιώξεις όσων δήθεν «αποκαλύπτουν» το σκάνδαλο. Κανείς φυσικά δεν πιστεύει πως οι μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ και οι εντολοδόχοι τους στην Ελλάδα διοχετεύουν επιλεκτικά πληροφορίες για να υπηρετήσουν την … «κάθαρση»! Άλλωστε υπάρχει μνήμη και θυμόμαστε καλά πόσες φορές οι μηχανισμοί του συστήματος την εξήγγειλαν. Φυσικά ποτέ δεν έγινε, ούτε μπορούν ούτε θέλουν να καθαρίσουν το σύστημα. Με μοχλό τη δήθεν «κάθαρση» παίζεται ένα επικίνδυνο παιχνίδι. Στο πλαίσιο της καπιταλιστικής κρίσης οι ανταγωνισμοί κλιμακώνονται και η μια πλευρά βγάζει στη φόρα τα άπλυτα της άλλης. Πρόσφατα είχαμε αποκαλύψεις των αμερικάνων για τη Volkswagen και τη Siemens, αλλά και τα ευρωπαϊκά πρόστιμα στην Google και την Apple. Στην προκειμένη περίπτωση οι αμερικάνοι «δίνουν» τη γερμανοελβετική Novartis και ταυτόχρονα αξιοποιούν επιλεκτικά τις αποκαλύψεις, κατά την πάγια συνήθειά τους, για να ενισχύσουν τις δυνάμεις εκείνες που σήμερα εξυπηρετούν καλύτερα τα συμφέροντά τους, τόσο τα επιχειρηματικά όσο κυρίως τα γεωστρατηγικά.

Άλλωστε δεν το κρύβουν. Το «Νέο Δόγμα Ασφαλείας» του Τραμπ δηλώνει ότι στη «νέα εποχή του στρατηγικού ανταγωνισμού» οι ΗΠΑ χρησιμοποιούν «όλα τα εργαλεία – διπλωματικά, στρατιωτικά, οικονομικά, πληροφορικά – για να προστατεύσουν τα συμφέροντά τους» και να διασφαλίσουν ότι «η ισορροπία δυνάμεων παραμένει προς το συμφέρον των ΗΠΑ σε περιοχές – “κλειδιά” του κόσμου». Η περιοχή μας είναι σήμερα κλειδί για αυτά ακριβώς τα συμφέροντα, στο σταυροδρόμι των δυο από τις τρεις ανοιχτές στρατηγικές συγκρούσεις (Μαύρη Θάλασσα και Μέση Ανατολή).

Στο εσωτερικό της χώρας το αστικό πολιτικό σύστημα βρίσκεται σε περίοδο σημαντικών ανακατατάξεων σε κόμματα και στρατηγικές συμμαχίες. Ο ΣΥΡΙΖΑ μεταβάλλεται με ταχείς ρυθμούς στον έναν πόλο του αστικού πολιτικού συστήματος με τις ευλογίες Αμερικανών, ΣΕΒ, ΕΕ, ενώ οι μέχρι τώρα κατ’ εξοχήν εκπρόσωποι του, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, βρίσκονται σε βαθιά κρίση. Αυτό το κενό σύντομα θα καλυφτεί με καταλύτη το σκάνδαλο της Novartis. Τα ΜΜΕ, πάντα «ευαίσθητα» στα ιμπεριαλιστικά κελεύσματα πήραν αμέσως το μήνυμα: Πάνε από τα δελτία των 8 οι μακεδονομάχοι και τα συλλαλητήρια, η ατζέντα άλλαξε δραματικά.

Η αριστερά είναι ώρα να σημάνει συναγερμό. Είναι ώρα να ξεκινήσουμε καθημερινό και ανυποχώρητο αγώνα σε κάθε χώρο για τη δημόσια υγεία, βασική πλευρά του αγώνα για επιβίωση του λαού, εξίσου σημαντική με τον αγώνα για ψωμί, δουλειά, μόρφωση, περιβάλλον. Και συνάμα αγώνα για ειρήνη και απεμπλοκή από τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς που φέρνουν πιο κοντά τον μεγαλύτερο εφιάλτη, τον πόλεμο. Οι αλληλένδετοι αυτοί στόχοι και ο αγώνας για την επίτευξή τους είναι η καρδιά ενός μεγάλου, κοινωνικού και πολιτικού, μετώπου ανατροπής, που μπορούμε και επείγει να συγκροτήσουμε. Ενός μετώπου που θα ενώνει μέσα από τους αγώνες τις σημερινές κουκίδες. Που θα συγκεντρώσει όλες τις μαχόμενες δυνάμεις για να σωθεί ο λαός από τον εφιάλτη των μνημονίων και της φτώχειας. Που θα προωθήσει το μεταβατικό πρόγραμμα για τη μόνη ρεαλιστική λύση, την αντικαπιταλιστική ανατροπή.

Ελπίδα μας, στη δύσκολη αυτή συγκυρία, οι διεργασίες που κλιμακώνονται σε όλους τους χώρους για την ανασυγκρότηση της αριστεράς και του κινήματος, και την επαναφορά στο προσκήνιο των ταξικών και αντιιμπεριαλιστικών αγώνων. Ως Ενωτική Πρωτοβουλία Παρέμβασης και Διαλόγου θα συμβάλουμε με όλες μας τις δυνάμεις.

Ενωτική Πρωτοβουλία Παρέμβασης και Διαλόγου (τάση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ)

Ολομέλεια ΕΠΠΔ, Κυριακή 14/1

Ενωτική Πρωτοβουλία Παρέμβασης και Διαλόγου

Κυριακή 14/1/2018 ολομέλεια και ανοιχτό κάλεσμα σε συζήτηση

Στις 11 πμ στα γραφεία της Ταξικής Κίνησης (Σολωμού 13), Αθήνα

 

Eισαγωγή

Ζούμε σε μια εποχή μεγάλων ανακατατάξεων. Ο κόσμος μας βρίσκεται σε αναβρασμό. Ο καπιταλισμός αδυνατεί να ξεπεράσει τη βαθιά δομική κρίση του με αποτέλεσμα την όξυνση της επίθεσης απέναντι στον κόσμο της εργασίας, αλλά και τον παροξυσμό των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών. Σχεδόν σε κάθε γωνιά του πλανήτη υπάρχει εστία πολέμου. Στη Μέση Ανατολή εκτυλίσσεται ένας ιδιόμορφος παγκόσμιος πόλεμος, ενώ στην κορεατική χερσόνησο η απειλή ενός πυρηνικού ολοκαυτώματος είναι πιο κοντά από ποτέ. Η χώρα μας εμπλέκεται όλο και πιο βαθιά στη δίνη των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΕΛ,  πλήρως υποταγμένη στους σχεδιασμούς του αμερικανικού ιμπεριαλισμού και του ΝΑΤΟ συγκροτεί άξονα με το Ισραήλ, την Αίγυπτο και τη Σαουδική Αραβία, γεγονός που καθιστά δεδομένη την εμπλοκή της στον νέο γύρο πολεμικών συγκρούσεων στην περιοχή, ενώ εντείνονται οι ανταγωνισμοί της ελληνικής αστικής τάξης με τις αστικές τάξεις γειτονικών χωρών και κυρίως την Τουρκία.

Χαιρετισμός της ΕΠΠΔ στο 4ο συνέδριο του ΝΑΡ

Χαιρετισμός Της Ενωτικής Πρωτοβουλίας Παρέμβασης και Διαλόγου προς τους συνέδρους

του 4^ΟΥ Συνεδρίου του Νέου Αριστερού Ρεύματος για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση

 

Αγαπητοί σύντροφοι και συντρόφισσες

Ως ΕΠΠΔ θέλουμε να σας ευχηθούμε κάθε επιτυχία στο συνέδριό σας. Γνωρίζετε φυσικά πως οι εργασίες και τα αποτελέσματά του αναμένονται με ιδιαίτερο ενδιαφέρον από όλους τους αγωνιστές της αριστεράς και ιδιαίτερα του Μετώπου της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Το Συνέδριό σας πραγματοποιείται σε μια πολύ δύσκολη συγκυρία. Ζούμε την, χωρίς όρια, επίθεση των δυνάμεων του κεφαλαίου που επιδιώκει να ξεπεράσει τη βαθιά κρίση του συνθλίβοντας την εργατική τάξη και το σύνολο των εργαζομένων με τον πόλεμο, τον φασισμό και την κοινωνική εξαθλίωση. Στη χώρα μας η πολιτική των μνημονίων και η πλήρης υποταγή στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς που ακολουθεί η αντιλαϊκή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΕΛ οδηγούν σε καταβαράθρωση το βιοτικό επίπεδο του λαού και εγκυμονούν κινδύνους για την ειρήνη στην περιοχή. Την ίδια στιγμή η αριστερά και το λαϊκό – εργατικό κίνημα βιώνουν μια βαθιά πολιτική ήττα. Η ανασυγκρότηση και η αντεπίθεσή τους για την ανατροπή αυτής της κατάστασης είναι όρος επιβίωσης για το λαό μας.

Στον μεγάλο αυτόν αγώνα καταλυτικός θα είναι ο ρόλος του μετώπου μας, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που και αυτή δεν είναι αλώβητη από την συνολική κρίση και υποχώρηση της αριστεράς.  Σε αυτές τις κρίσιμες στιγμές η ανάγκη της ενότητας της είναι επιτακτική. Τα δύο μεγάλα όπλα που έκαναν την ΑΝΤΑΡΣΥΑ το πιο επιτυχημένο εγχείρημα στο χώρο της επαναστατικής, ριζοσπαστικής αριστεράς, η μετωπική γραμμή και το μεταβατικό πρόγραμμα, είναι τα πολύτιμα στηρίγματα και για το σήμερα. Με την εμβάθυνση του προγράμματος, την προσαρμογή του στις νέες συνθήκες ώστε να εκφράσει και να ενώσει την πλειοψηφία των εργαζομένων βάζοντας στο κέντρο τις ανάγκες τους. Με την επιδίωξη της κοινής δράσης όλων των μαχόμενων ριζοσπαστικών δυνάμεων του κινήματος στον αγώνα για την ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής του κεφαλαίου και των κυβερνήσεών του. Με την προσπάθεια για την πολιτική συνεργασία των μαχόμενων αντικαπιταλιστικών, ριζοσπαστικών αριστερών δυνάμεων που θα αποτελέσει το στήριγμα των αγώνων του λαού και θα τους συνολικοποιεί στην προοπτική της αντικαπιταλιστικής ανατροπής. Στον τιτάνιο αυτό αγώνα η ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα πρέπει να πρωτοστατήσει υπερβαίνοντας τις αδυναμίες της και υπερβαίνοντας τελικά και τον εαυτό της συμβάλλοντας σε νέες συνθέσεις , συναντώντας μέσα από τις μάχιμες κοινωνικές διεργασίες χιλιάδες και χιλιάδες αγωνιστές και διάσπαρτες δυνάμεις που αναζητούν στις ίδιες κατευθύνσεις.

Συντρόφισσες και σύντροφοι

100 χρόνια από την έφοδο στον ουρανό, η συζήτηση για την πορεία του κομμουνιστικού κινήματος και το σύγχρονο περιεχόμενό του αναγκαίου προγράμματος φουντώνει από τους άνεμους των τεκτονικών κοινωνικών αλλαγών. Η ανάγκη ενός σύγχρονου κομμουνιστικού κόμματος που θα αφομοιώσει όλες τις μεγάλες αλλά και τις τραγικές εμπειρίες, υπερβαίνοντας διαλεκτικά όλα τα ηττημένα μοντέλα, πηγάζει από κάθε πόρο της κοινωνίας, αδήριτη ανάγκη για τις μεγάλες συγκρούσεις που όλοι διαισθάνονται πως έρχονται. Είναι προφανές πως η πορεία δε θα είναι εύκολη, δεν χωρούν σε αυτήν ακλόνητες, αντιδιαλεκτικές βεβαιότητες. Αντίθετα, χωρά κάθε αγωνιστής και αγωνίστρια, κάθε ρεύμα με κομμουνιστική αναφορά που θέλει να συμβάλλει. Η πρώτη μεγάλη νίκη θα είναι η συγκέντρωση όλων των δυνάμεων που βρίσκονται από την δική μας πλευρά του χαρακώματος . Από τα δικά τους φυλάκια, με τα δικά τους γράμματα πάνω στις κόκκινες σημαίες όμως πάντα από την δική μας πλευρά και πάντα με κόκκινες σημαίες. Να συγκεντρώσουμε όλα τα πυρά μας προς την άλλην πλευρά, προς τον αμείλικτο ταξικό εχθρό, αυτό είναι το πρώτο καθήκον μας.

Καλή δύναμη και καλούς αγώνες σύντροφοι και συντρόφισσες, όπως όλα τα προηγούμενα χρόνια έτσι και στα μεγάλα χρόνια που έρχονται, μαζί θα περπατάμε.

Ενωτική Πρωτοβουλία Παρέμβασης και Διαλόγου (τάση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ)

 

Μια τοποθέτηση για τα ΕΑΑΚ και την μαχόμενη αριστερά στο φοιτητικό κίνημα

Σε μια ιδιαίτερα κρίσιμη περίοδο, με την επίθεση της ΕΕ, του ΔΝΤ και της κυβέρνησης να εντείνεται και να βαθαίνει, με τον αντικοινωνικό, αντιφοιτητικό νόμο Γαβρόγλου προ των πυλών, η ανάγκη ανασυγκρότησης και αντεπίθεσης είναι κάτι παραπάνω από αναγκαία. Στις σχολές υπάρχουν θετικά σημάδια, αναδεικνύονται δυνατότητες (πχ οι κινητοποιήσεις του προηγούμενου μήνα), όλο και περισσότεροι φοιτητές κατανοούν την ουσία της κυβερνητικής πολιτικής και αναζητούν δρόμους αντίστασης. Σε αυτήν τη συγκυρία ο ρόλος της μαχόμενης αριστεράς θα έπρεπε να είναι καταλυτικός. Δυστυχώς, αντί για αυτό, υπήρξαν μια σειρά από επεισόδια που δείχνουν ότι κάποιες οργανώσεις βλέπουν τον «εχθρό» στον διπλανό τους και όχι στον πραγματικό αντίπαλο.

Είναι προφανές πως δεν πρόκειται για κεραυνό εν αιθρία, ούτε και περιορίζονται στον χώρο της φοιτητικής αριστεράς. Η ήττα του εργατικού κινήματος και της αριστεράς, που βιώνουμε με οδυνηρό τρόπο μετά το 2015, αλλά και η υποχώρηση του παραδοσιακά στη χώρα μας οργανωμένου και μαζικού φοιτητικού κινήματος, η έλλειψη ουσιαστικής επαφής με τα νέα τμήματα της εργατικής τάξης και της εργαζόμενης νεολαίας, επέτρεψαν την ενίσχυση εκφυλιστικών φαινομένων στο εσωτερικό της πρωτοπορίας, την ενίσχυση τελικά της επίδρασης της αστικής ιδεολογίας σε αυτήν. Η πιο ακραία εκδήλωση εκφυλιστικών φαινομένων είναι η χρήση βίας στο εσωτερικό του κινήματος, που δυστυχώς δεν είναι πρωτοφανής, πήρε όμως πρωτοφανείς διαστάσεις το τελευταίο διάστημα. Μετά τις καταδρομικές επιθέσεις ομάδων που αυτοαποκαλούνται «αντιεξουσιαστικές», την επιδρομή της ΚΝΕ στην Πολυτεχνειούπολη, τις συνεχείς συγκρούσεις μεταξύ μελών της ΑΡΑΣ και της ΑΡΙΣ στη Θεσσαλονίκη, στην άνευ προηγουμένου καταδρομική επίθεση της ΑΡΑΣ ενάντια στο συντονιστικό των ΕΑΑΚ Θεσσαλονίκης.

Είναι προφανές ότι οι πρακτικές αυτές είναι απαράδεκτες, διαλύουν κάθε προσπάθεια ανασυγκρότησης, απογοητεύουν κι αποστρατεύουν. Επαναφέρουν την τραγική εμπειρία όλων των ρευμάτων του εργατικού, λαϊκού και νεολαιίστικου κινήματος που στις περιόδους κάμψης αναδείκνυαν σε κύριο αντίπαλο τον διπλανό αγωνιστή. Το πραγματικό πρόβλημα είναι ότι αυτά τα εκφυλιστικά φαινόμενα αποτελούν καρπό της συνειδητής προσπάθειας κάποιων οργανώσεων, που θεωρούν ότι η οργανωτική τους θωράκιση περνά μέσα από την καλλιέργεια φυσιογνωμίας «ισχύος», και μάλιστα με στοιχεία μιλιταρισμού.

Σε καμία περίπτωση αυτός ο τρόπος συγκρότησης δεν χαρακτηρίζει κατά πλειοψηφία τα ΕΑΑΚ και τη φοιτητική ριζοσπαστική αριστερά, όμως τα αποτελέσματα της συγκρότησης αυτής –αν και μειοψηφικής– δυσφημούν δυσανάλογα την μαχόμενη αριστερά, περιορίζουν την απεύθυνσή της και παράγουν εσωστρέφεια. Γι’ αυτό δεν πρέπει να υπάρχει καμιά ταλάντευση: Αυτές οι πρακτικές αλλά και όσοι τις προωθούν ή τις σχεδιάζουν δεν έχουν καμιά θέση σε σχήματα της ριζοσπαστικής, μαχόμενης αριστεράς. Οφείλουν όλοι κι όλες, χωρίς υπεκφυγές και μικροκομματικούς υπολογισμούς, να τους απομονώσουν.

Τα ίδια τα σχήματα, μέσα από τις δημοκρατικές τους διαδικασίες, οφείλουν να πάρουν στα χέρια τους την υπόθεση της φυσιογνωμίας τους, του βαθέματος της πολιτικοποίησης και της ανασυγκρότησής τους. Μια τέτοια προσπάθεια απαιτεί πρωταρχικά την επαναχάραξη της πολιτικής γραμμής της μαχητικής αριστερής τάσης του φοιτητικού κινήματος που θα θέτει στην προμετωπίδα της τα μεγάλα προβλήματα, τις ανάγκες  των φοιτητών και της νεολαίας, την αστική αναδιάρθρωση της εκπαίδευσης, την ανεργία, τη νεανική μετανάστευση.

Η κίνηση αυτή δεν σημαίνει εσωστρέφεια –ίσα ίσα. Υπάρχουν σήμερα δυνατότητες πάνω σε αυτή τη βάση, και με ηγεμονία της ριζοσπαστικής αριστεράς, να προχωρήσουν πλατιές, ενωτικές μετωπικές διαδικασίες, τα σπέρματα των οποίων έχουν ήδη ξεκινήσει σε κάποιες σχολές: η αναγέννηση πλατιών ενωτικών σχημάτων, η διεύρυνσή τους με το σύνολο των δυνάμεων αντικαπιταλιστικής, αντιΕΕ, ριζοσπαστικής αναφοράς -είτε τις προϋπάρχουσες, είτε αυτές που αναδείχθηκαν μετά το 2015.

Μια τέτοια κατεύθυνση προϋποθέτει ταυτόχρονα την υπέρβαση της σημερινής κρίσης της ριζοσπαστικής αριστεράς του φοιτητικού κινήματος. Προϋποθέτει ότι η συζήτηση στο εσωτερικό της δεν θα γίνεται με ρετσέτες και πλαστούς διχασμούς σε «οπορτουνιστές»-«σεχταριστές», φορείς «επαναστατικής καθαρότητας» ή φορείς «ενωτικής αποκλειστικότητας». Η διαπάλη των ιδεών και η προσπάθεια κατάκτησης της πολιτικής ηγεμονίας είναι όχι μόνο θεμιτές αλλά και αναγκαίες, όταν γίνονται στο έδαφος του κινήματος, της ανοιχτής συζήτησης για τις αντιφάσεις που παράγονται μέσα στο μαζικό κίνημα. Σε κάθε άλλη περίπτωση οδηγούν σε διασπάσεις και στο τέλος οι «κομματικές καθαρότητες» απολαμβάνουν την ηγεμονία τους μόνο που δεν έχουν πια κανέναν να ηγεμονεύσουν, γιατί έχουν μείνει μόνοι.

Στο ελληνικό Πανεπιστήμιο, δεκαετίες τώρα υπάρχει μια παραφωνία που επέτρεψε όχι μόνο στην μαχόμενη αριστερά του φοιτητικού κινήματος αλλά και στην μαχόμενη αριστερά συνολικά να κρατηθεί όρθια στη θύελλα. Με τα προβλήματα, τα πισωγυρίσματα και τις αντιφάσεις τους, τα σχήματα των ΕΑΑΚ ήταν και είναι το πιο ελπιδοφόρο εγχείρημα στο χώρο της φοιτητικής αριστεράς –και μπορεί να παραμείνει, με πίστη στο ρόλο των σχημάτων και των ανοιχτών διαδικασιών, χωρίς να αντιμετωπίζεται ως «παράταξη» καμιάς οργανωμένης δύναμης.

Αυτήν τη στιγμή, όμως, οι οργανωμένες δυνάμεις της αριστεράς που δρουν στα ΕΑΑΚ επωμίζονται τεράστια ευθύνη για το αν αυτή η συγκυρία θα αποτελέσει ευκαιρία για την αναγκαία υπέρβαση ή θα οδηγήσει σε μια στρατηγική ήττα, την ευθύνη αλλά και τις συνέπειες της οποίας κανείς δεν θα αποφύγει. Η ΕΠΠΔ με τις δυνάμεις της θα προσπαθήσουμε να συμβάλουμε στη διαδικασία της υπέρβασης.

Αποχαιρετούμε το σύντροφο Γιάννη Μινάρδο

Αποχαιρετούμε το σύντροφο Γιάννη Μινάρδο  που «έφυγε» για το μεγάλο ταξίδι.

Ο Γιάννης γεννήθηκε στην Αθήνα, στις 30 Μαΐου 1963. Η καταγωγή του ήταν από την Τήνο.

Σε επαφή με το επαναστατικό και κομμουνιστικό κίνημα ήρθε νωρίς, μόλις στα 16 του χρόνια. Εντάχθηκε στις γραμμές της ΚΝΕ και λίγο αργότερα του ΚΚΕ.

Ξεχώρισε γρήγορα για τη μαζική του δράση και αναδείχτηκε σε πρόεδρο  του Γενικού Συμβουλίου του 1^ου Λυκείου Υμηττού.

Ο Γιάννης έδινε το παρόν αδιάκοπα σε κάθε μάχη του λαού μας για την κοινωνικές ανάγκες και το σοσιαλισμό. Παράλληλα με τη δράση του, τον απασχόλησαν έντονα τα θεωρητικά προβλήματα του κινήματος. Μελετούσε και προσπαθούσε να εμβαθύνει στη μαρξιστική θεωρία.

Αξιοποιώντας και την εισαγωγή του στο Πολιτικό Τμήμα της Νομικής, σε όλη τη δεκαετία του ΄80, πέρα από την πολιτική δράση, αφιερώθηκε μαζί με συντρόφους του στη μελέτη κειμένων των κλασικών του μαρξισμού, αλλά και σε όλα τα σύγχρονα προβλήματα της θεωρίας.

Το 1989, διαχωρίζοντας τη θέση του από την επίσημη ηγεσία του ΚΚΕ  για τις συγκυβερνήσεις Τζανετάκη και Ζολώτα, διαγράφεται και εντάσσει τη δράση του στις γραμμές του ΝΑΡ, μέχρι τα μέσα του ΄90. Από τότε συμμετέχει στους αγώνες ως ανεξάρτητος αριστερός χωρίς να αλλάξει τις αρχές του.

Βοήθησε στη δημιουργία, ήταν υποψήφιος και στήριξε πρακτικά το ενωτικό δημοτικό σχήμα της Μαχόμενης Αριστερής Δύναμης Ανατροπής (ΜΑΡΙΔΑ) Δάφνης – Υμηττού.

Επιστρέφει στην πολιτική «στράτευση» μέσα στο ξέσπασμα των αγώνων ενάντια στα μνημόνια, το 2010-11 εντάσσεται στο μετωπικό εγχείρημα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ως ενεργός ανένταχτος αγωνιστής αρχικά και τελευταία, ως μέλος της τάσης Ενωτική Πρωτοβουλία Παρέμβασης και Διαλόγου.

Ο Γιάννης Μινάρδος πίστευε βαθιά στην  ανάγκη διαμόρφωσης ενός νέου επαναστατικού και κομμουνιστικού υποκειμένου και έδινε μεγάλο βάρος στη βαθύτερη κατανόηση των αιτιών της κατάρρευσης του «υπαρκτού σοσιαλισμού».

Διακρινόταν για την τολμηρότητα και την οξύνοια στη σκέψη, χωρίς να διαφημίζει τις γνώσεις και τις μελέτες του. Αυτό όμως που τον έκανε να ξεχωρίζει ήταν ορισμένα ανθρώπινα χαρακτηριστικά του: ο Γιάννης ήταν πράος στις αντιπαραθέσεις, άκουγε το συνομιλητή του και μέτραγε τα λόγια του. Ήταν ακέραιος στις σχέσεις του, συνεπής και σεμνός αγωνιστής.

Ο Γιάννης Μινάρδος ήταν σύντροφος με αρχές, πιστός φίλος με τους φίλους του, ένας τρυφερός άνθρωπος. Προσπαθούσε να είναι ένας κομμουνιστής της εποχής του.

Καλό ταξίδι σύντροφε

Η Σ.Ε. της Ενωτικής Πρωτοβουλίας Παρέμβασης και Διαλόγου

Να νικήσουν οι αγωνιζόμενες ανατρεπτικές τάσεις της νεολαίας

Οι φετινές φοιτητικές εκλογές στις 17 Μάη διεξάγονται σε μία ιδιαίτερα κρίσιμη στιγμή για την κατάσταση στα ΑΕΙ και ΤΕΙ και τη σπουδάζουσα νεολαία. Οι αντιδραστικές εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις προχωρούν στην εφαρμογή τους υπό την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Η πολιτική όξυνσης των ταξικών φραγμών, υποχρηματοδότησης κι οργανικής σύνδεσης των ιδρυμάτων με την αγορά, επιχειρείται να δεθεί με ένα αντιδραστικό κεκτημένο φίμωσης και καταστολής κάθε αγωνιστικής φωνής μέσα στις σχολές.  Προυπόθεση ανατροπής της κατάστασης που έχει διαμορφωθεί αποτελεί η ανασυγκρότηση των μαζικών φορέων των φοιτητών και των συλλογικών τους διαδικασιών, σε αγωνιστική δημοκρατική βάση. Προυπόθεση επίσης αποτελεί η ύπαρξη και ισχυροποίηση της ΕΑΑΚ, του πιο πετυχημένου πειράματος της Αντικαπιταλιστικής Αριστεράς που 25 χρόνια κόντρα σε θεούς και δαίμονες κρατά ζωντανή τη φλόγα της αντίστασης στα πανεπιστήμια.

Θα ήταν λάθος να μην δούμε τις δυσκολίες. Η υποχώρηση του λαικού και του φοιτητικού κινήματος γέννησε απογοήτευση αλλά και εκφυλιστικά φαινόμενα. Η αντιμετώπισή τους δεν μπορεί παρά να έρθει μέσα από την ενίσχυση της ενότητας μέσα από την πολυμορφία, χαρακτηριστικό που αποτέλεσε τη δύναμη της ΕΑΑΚ όλα αυτά τα χρόνια, την ακόμα πιο πλατιά συσπείρωση των μαχόμενων δυνάμεων και με το σύνολο των ρευμάτων της ριζοσπαστικής αριστεράς στο εσωτερικό της αλλά και ανεξάρτητα από αυτά. Αντίθετα, οποιαδήποτε λογική διάσπασης, «κομματικής παράταξης» ή διαγραφών οδηγεί στην αποδυνάμωση και τον εκφυλισμό όχι απλά της ΕΑΑΚ αλλά συνολικά του φοιτητικού κινήματος.

Ως ΕΠΠΔ καλούμε κάθε αγωνιστή κι αγωνίστρια της ΕΑΑΚ, κάθε πολιτική συλλογικότητα να αναλογιστεί την κρισιμότητα των στιγμών. Οι αγωνιστικές ριζοσπαστικές δυνάμεις, οι αντικαπιταλιστικές δυνάμεις που έχουν διαφοροποιηθεί πλήρως από τις πολιτικές των μνημονίων, της Ε.Ε., του χρέους, που θέτουν άμεσα το στόχο για την ανάπτυξη ενός πλατιού πολιτικού κινήματος ανατροπής, δε μπορούν να λειτουργούν σαν σε αντίπαλα στρατόπεδα. Σαν μια γροθιά απέναντι στο μαύρο μέτωπο, ενισχυμένη η ανατρεπτική αριστερά, για να ξαναφουντώσει το φοιτητικό κίνημα κι οι επαναστατικές ιδέες στις σχολές.

 

ΕΠΠΔ: ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΞΕΣΗΚΩΜΟΣ ΚΑΙ ΜΕΤΩΠΟ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ, ΤΩΡΑ…

ΣΥΝΑΓΕΡΜΟΣ! Αυτή η λέξη θα έπρεπε να ακούγεται σε κάθε χώρο δουλειάς, σε κάθε στέκι συνταξιούχων, έξω από κάθε ΟΑΕΔ, στις σχολές και τις γειτονιές! Συναγερμός γιατί με το 4^ο μνημόνιο της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΕΛ η ελληνική κοινωνία εξαθλιώνεται περαιτέρω. Συναγερμός γιατί ο κόσμος και ειδικά η γειτονιά μας έχουν πάρει φωτιά και οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμού κάνουν τον εφιάλτη ενός παγκοσμίου πολέμου πιο ορατό από ποτέ! Συναγερμός γιατί πρέπει τώρα χιλιάδες και χιλιάδες να πλημμυρίσουν τους δρόμους για να αντιστραφεί αυτή η εφιαλτική κατάσταση! Συναγερμός γιατί η αριστερά, το λαϊκό και εργατικό κίνημα ή θα απαντήσουν με μαζικούς όρους και με μέτωπο ανατροπής ή θα περιοριστούν σε διαπιστώσεις και «δικαιώσεις», καλές για τις γραφειοκρατίες, άχρηστες όμως για το λαό που υποφέρει! ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ, όμως δεν ακούγεται στο βαθμό και με τη δύναμη που απαιτούν οι συνθήκες .

ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΚΡΙΣΗ

Αν υπήρχε μια χώρα όπου με τον καλύτερο τρόπο αποτυπώνονταν διαχρονικά οι κοινωνικές και πολιτικές τάσεις που γεννούσε ο καπιταλισμός αυτή σίγουρα ήταν και είναι η Γαλλία. Την τελευταία περίοδο στη Γαλλία επιδιώκεται η υπέρβαση της κρίσης με τη βίαιη αλλαγή εργασιακών σχέσεων και καταστροφή του κοινωνικού κράτους. Μεγάλες εργατικές κινητοποιήσεις ξέσπασαν, τα προάστια των μεταναστών βράζουν, τα δημοκρατικά δικαιώματα συνθλίβονται, η αστυνομική καταστολή εντείνεται. Την ίδια στιγμή στην πολιτική σκηνή το ανερχόμενο ακροδεξιό σκληρό ρεύμα της Λεπέν ισχυροποιείται, ακραίοι «νεοφιλελεύθεροι» με δεξιό ή «σοσιαλιστικό» μανδύα εμφανίζονται ως προστάτες της αστικής δημοκρατίας και στην αριστερά κυριαρχεί πολυδιάσπαση κι αμηχανία. Θα μπορούσε να είναι και η μεγάλη εικόνα του κόσμου που ζούμε!

Βρισκόμαστε στη δίνη της μεγάλης καπιταλιστικής κρίσης. Η θυελλώδης ανάπτυξη της επιστήμης και η μαζική είσοδος στην παραγωγή του ηλεκτρονικού υπολογιστή, η ανάπτυξη  της βιοτεχνολογίας, των οπτικών ινών και άλλων επιστημονικών επιτευγμάτων επιχειρήθηκε να χωνευτούν στον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής. Επιδιώχτηκε επίσης η έκρηξη των παραγωγικών δυνάμεων να χωνευτεί με επέκταση και ποιοτική εμβάθυνση των καπιταλιστικών ολοκληρώσεων (βλέπε μετεξέλιξη ΕΟΚ σε ΕΕ), με την παραπέρα διεθνοποίηση του παραγωγικού κεφαλαίου, με τη μετανάστευση φτηνού εργατικού δυναμικού από τις υποανάπτυκτες στις ανεπτυγμένες καπιταλιστικά χώρες.Αυτή η προσπάθεια αφομοίωσης της επαναστατικοποίησης των παραγωγικών δυνάμεων στον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής και η εξισορρόπηση της αντίθεσης ανάμεσα στην αναζήτηση του μέγιστου κέρδους και την πτωτική τάση του ποσοστού κέρδους μεδιάφορα πολιτικά μίγματα -με κυρίαρχο από το τέλος της δεκαετίας του 1980 αυτό που ονομάστηκε νεοφιλελευθερισμός- αποτυγχάνει.

Εκδήλωση της εξάντλησης των ιστορικών του ορίων είναι ότι για πρώτη φορά στην ιστορία των καπιταλιστικών κρίσεων επιχειρεί να βγει από την κρίση του με την πολιτική που οδηγήθηκε σ’ αυτή. Δηλαδή με την πολιτική του νεοφιλελευθερισμού. Νεοφιλελευθερισμού ακόμα βαθύτερου και αντιδραστικότερου. Στην ουσία ο καπιταλισμός δεν χωρά στον εαυτό του, δεν μπορεί να εσωτερικεύσει, χωρίς σοβαρές διαταραχές, τις παραγωγικές δυνάμεις που ο ίδιος επαναστατικοποιεί και γι αυτό και τις ακρωτηριάζει. Ακρωτηριάζει κυριολεκτικά ό,τι …περισσεύει: δικαιώματα, ανάγκες, σύγχρονες ιστορικά διαμορφούμενες δυνατότητες.Ακρωτηριάζει και “καταστρέφει” πάνω απ όλα την κύρια παραγωγική δύναμη, που αποτελεί την πηγή των κερδών του: τον εργαζόμενο άνθρωπο. Με μια πρωτοφανή βιολογική και ηθική εξόντωση της εργατικής δύναμης, με τη μαζική δομική ανεργία, τις ελαστικές σχέσεις εργασίας, την πολιτιστική υποδούλωση. Αυτός φαίνεται να είναι μονόδρομος επιβίωσης για τον καπιταλισμό και όχι μια από κάποιες επιλογές.

H εγκατάλειψη από την αστική τάξη των παραδοσιακών αστικοδημοκρατικών πολιτικών για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων της και η σημερινή επιθετικότητα του καπιταλισμού είναι έκφραση της αδυναμίας του να εντάξει με ομαλούς αστικοδημοκρατικούς όρους τη σύγχρονη εργατική τάξη στο εσωτερικό του. Έκφραση αυτής της αντίφασης, των ορίων και της αδυναμίας τους, πολιτική έκφραση της εσωτερικής αναρχίας του καπιταλισμού είναι ο Τραμπ, ο Φάρατζ, η Λεπέν και γενικότερα το ανερχόμενο ιδεολογικοπολιτικό ρεύμα του ακροδεξιού νέο-εθνικισμού που εμπεριέχει εντός του το νεοφασισμό. Επιχειρείται να ενσωματωθούν πολιτικά οι πρωτογενείς αντιδράσεις της εργατικής τάξης και των μεσαίων στρωμάτων στην κοινωνική καταστροφή.Πρόκειται για τον μεγαλύτερο κίνδυνο για τους λαούς, τα δικαιώματα και τις ανάγκες τους που δεν μπορεί φυσικά να απαντηθεί από το δήθεν «δημοκρατικό» τμήμα των ακραίων νεοφιλελεύθερων είτε εμφανίζονται ως Χίλαρυ, Μακρόν ή Τσίπρας.

Ποιον ωφελούν οι επιθέσεις στην ανυπότακτη αριστερά;

Την Πέμπτη 23 Μαρτίου συνέβη ένα θλιβερό περιστατικό: ομάδα κρανοφόρων έστησε ενέδρα στον χώρο του ΕΜΠ, επιτέθηκε και ξυλοκόπησε άγρια φοιτητές-μέλη της αντικαπιταλιστικής αριστεράς (ΕΑΑΚ). Το μεγάλο σοκ στον κόσμο της αριστεράς και του κινήματος προκλήθηκε από το γεγονός πως η ομάδα «κρούσης» ήταν μέλη της ΚΝΕ, αλλά και του ΠΑΜΕ!

Δεν είναι σπάνιες δυστυχώς οι περιπτώσεις που στο χώρο της νεολαίας η αντιπαράθεση ξεφεύγει από την πολιτική συζήτηση και φτάνει στη βιαιοπραγία -κι αυτό είναι βέβαια καταδικαστέο. Εδώ όμως έχουμε να κάνουμε με ένα διαφορετικό ποιοτικά περιστατικό: μια συγκροτημένη κι εξοπλισμένη ομάδα με στόχο τη χρήση βίας, τη συμμετοχή «εξωτερικών ενισχύσεων», που κατέληξε ακόμη και σε αφαίρεση προσωπικών αντικειμένων.

Το ΚΚΕ και οι δυνάμεις του στη νεολαία συστηματικά απέφυγαν να τοποθετηθούν για το περιστατικό, ενώ μέλη της ΚΝΕ/ΠΚΣ μιλούν για «συκοφάντες» και ανύπαρκτα γεγονότα. Μόνο που το περιστατικό πράγματι και αδιάψευστα συνέβη, υπάρχουν φωτογραφίες, παθόντες και αυτόπτες μάρτυρες, αλλά και φοιτητές που δυστυχώς κατέληξαν στο νοσοκομείο. Θα θέλαμε πολύ να πιστέψουμε ότι ήταν τυχαίο ή μεμονωμένο περιστατικό, ή έστω ότι ήταν «εκτός γραμμής», αλλάτα δεδομένα δείχνουν δυστυχώς το αντίθετο. Αν δούμε το περιστατικό μέσα στο συνολικότερο πλαίσιο, γίνεται φανερό πως εντάσσεται σε μια προσπάθεια να προκληθεί ένταση ανάμεσα στη βάση του ΚΚΕ και της υπόλοιπης αριστεράς, και να υπονομευτούν οι κοινοί αγώνες, όπου έχουν αρχίσει να εμφανίζονται, παρότι είναι σήμερα πιο απαραίτητοι παρά ποτέ.

Καταρχάς το περιστατικό της Πέμπτης 23 Μαρτίου δεν ήταν το πρώτο, αλλά κλιμάκωσε επιθέσεις χαμηλότερης έντασης που έγιναν τις προηγούμενες ημέρες σε άλλες σχολές κι ενάντια σε άλλους φοιτητές και φοιτήτριες σχημάτων της ΕΑΑΚ, που αναλυτικά αναφέρονται στη σχετική ανακοίνωσή της. Επιπλέον δεν καταδικάστηκε η επίθεση από την ΚΝΕ ήτην ΠΚΣ, ούτε από το ΚΚΕ, και ούτε καν χαρακτηρίστηκε σανεπίθεση που «δεν έγινε από τους ίδιους» ή «δεν τους εκφράζει». Τέλος, τα μέλη του ΚΚΕ δεν κινούνται αυθόρμητα, αλλά παίρνουν έγκριση της καθοδήγησης για τόσο μαζικές και οργανωμένεςδράσεις –αυτή είναι μια δηλωμένη πολιτική επιλογή με την οποία μπορεί κανείς να συμφωνεί ή να διαφωνεί, αλλά την ύπαρξή της κανείς δεν αμφισβητεί. Η επίθεση λοιπόν που κλιμακώθηκε στις 23 Μαρτίου είτε έγινε αποδεκτή είτε σχεδιάστηκε από την ηγεσία της ΚΝΕ και του ΚΚΕ.

Εύλογα προκύπτει το πολιτικό ερώτημα, ποιαη αιτία μιας τέτοιας κίνησης στη σημερινή συγκυρία; Ενώ δηλαδήη κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ ετοιμάζεται να περάσει το Τέταρτο Μνημόνιο, που θα φέρει μόνιμη εξαθλίωση και ισοπέδωση των κοινωνικών και εργασιακών δικαιωμάτων;Ενώ στον διεθνή χώρο η σκληρή ακροδεξιά κερδίζει έδαφος, καιτα σύννεφα του πολέμου πυκνώνουν στην περιοχή μας;

Την ίδια στιγμή, λιγότερο προφανή αλλά υπαρκτά ελπιδοφόρα σκιρτήματα σαλεύουν στο τοπίο του ευρύτερου κινήματος: ενάντια στην καπιταλιστική επέλαση ξεκινούν αγώνες για δικαιώματα σε χώρους δουλειάς, στους συνταξιούχους και σε γειτονιές, αλλά και συγκροτούνται ή ενισχύονται ενωτικά σχήματα και συσπειρώσεις. Το αντιφασιστικό και αντιιμπεριαλιστικό κίνημα κάνει νέα βήματα, και μάλιστα καταγράφει μικρές νίκες μέσα από τη συσπείρωση δυνάμεων, για παράδειγμα στις (κοινές και με τις δυνάμεις του ΚΚΕ) κινητοποιήσεις έξω από τα σχολεία για την εκπαίδευση των προσφυγόπουλων, αλλά και στις 18 Μάρτη ενάντια στον φασισμό. Σπέρματα αγωνιστικών κινητοποιήσεων βλασταίνουν και στο χώρο της νεολαίας, όπως την Τετάρτη 21 Μαρτίου έξω από το Υπουργείο Παιδείας, όπου συναντήθηκαν δυνάμεις των ΕΑΑΚ και της ΠΚΣ. Με αφορμή τα 60χρονα της ΕΕ πετύχαμε μια πρώτη αλλά σημαντική πολιτική συμφωνία κοινής δράσης πολλών αριστερών δυνάμεων.

Όλες αυτές οι κινητοποιήσειςσυνοδεύονται από αναρίθμητες πρωτοβουλίες, συζητήσεις και ζυμώσεις για το αναγκαίο κοινωνικοπολιτικό μέτωπο όσο και για έναν σύγχρονο κομμουνιστικό φορέα, αλλά και για την ανάγκη κοινής δράσης. Για παράδειγμα, πρόταση κοινής δράσης εν όψει των μέτρων της δεύτερης αξιολόγησης έστειλε η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και προς το ΚΚΕ σχετικά πρόσφατα. Διεργασίες δύσκολες, που συγκρούονται με χρόνιες παθογένειες του χώρου μας, αλλά είναι αναγκαίες όσο ποτέ άλλοτε αν θέλουμε να υπάρξουν αποτελέσματα.

Στις διαδικασίες αυτές εμπλέκονται αργά αλλά σταθερά όλο και περισσότεροι αγωνιστές και αγωνίστριες της αριστεράς. Πάνω από όλα στους αγώνες όλο και πιο συχνά βρίσκονται δίπλα δίπλα μέλη του ΚΚΕ, της ΛΑΕ, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και άλλων συλλογικοτήτων, καθώς και ανένταχτες αγωνίστριες και ανένταχτοι αγωνιστές. Μπορεί να διαμορφωθεί έτσι ένα ελπιδοφόρο κλίμα σύγκλισης στις πολιτικές ζυμώσεις που γίνονται. Όσο η ηγεσία του ΚΚΕ δεν καταδικάζει τις επιθέσεις όπως αυτή της 23^ης Μάρτη, δίνει την εντύπωση πως ακριβώς αυτό το κλίμα θέλει να δυναμιτίσει, και μάλιστα εν όψει του συνεδρίου που επίκειται. Η ίδια ηγεσία ωστόσο στέλνει στελέχη της να συναγελάζονται με το αστικό πολιτικό προσωπικό, αποφεύγει κάθε σύγκρουση με το κράτος και δυστυχώς συνήθως και με το ναζιστικό παρακράτος, αρνείται να στηρίξει αγωνιστές και αγωνίστριες που σέρνονται στα δικαστήρια ή συκοφαντούνται από εκπροσώπους των καπιταλιστών αν δεν είναι “δικοί της”, και προχωρά στο 20^ο συνέδριο του Κόμματος αδιαφορώντας για την έλλειψη πραγματικού διαλόγου ή αναζητήσεων.

Δυστυχώς η ηγεσία του ΚΚΕ δρα κατά καιρούς σαν ο πραγματικός εχθρός της να είναι η υπόλοιπη μαχόμενη αριστερά, οι κοινωνικοί αγωνιστές και αγωνίστριες που δεν ακολουθούν τη δική της γραμμή. Αντιστρατεύεται τις ελπιδοφόρες διαδικασίες που επηρεάζουν τμήματα της βάσης του ΚΚΕ ανοίγοντας προοπτικές να εγκαταλειφθούν ο απομονωτισμός και η ηττοπάθεια. Ακριβώς εδώ εντοπίζονται οι αιτίες της προβοκάτσιας, που δεν ήταν δυστυχώς ούτε «συνηθισμένοι νεανικοί καυγάδες» ούτε εξάψεις «και από τις δυο πλευρές», όπως έσπευσαν κάποιοι να πουν, είτε καλοπροαίρετα είτε υστερόβουλα.

Η απάντηση δεν είναι να καταγγελθεί γενικά το ΚΚΕ, ή να ξεκινήσει βεντέτα με τα μέλη του. Βεβαίως καταγγέλλουμε εμφατικά την προβοκάτσια, τόσο στις πολιτικές στοχεύσεις της όσο και γιατί αντιστρατεύεται το ήθος της αριστεράς και του κομμουνισμού(αλήθεια, αναρωτιέται η ηγεσία του ΚΚΕ πώς επηρεάζουν τη συνείδηση των μελών και των υποστηριχτών του τέτοιες πρακτικές;). Φυσικά ενισχύουμε την περιφρούρηση διαδικασιών, αγωνιστών και αγωνιστριών. Προέχει όμως να ηττηθεί πολιτικά η επιδίωξη της ηγεσίας του ΚΚΕ να πυροδοτήσει αριστερό εμφύλιο, να υψώσει τείχη από ανοιγμένα κεφάλια στο εσωτερικό της αριστεράς

Δεν είναι εύκολη υπόθεση. Ανθρώπινη κι απόλυτα κατανοητή η οργή, αλλά για να αλλάξουμε τον κόσμο πρέπει να υπερβαίνουμε συνεχώς αδυναμίες, παθογένειες και λάθη. Πρέπει να μπορούμε να διακρίνουμε με πολιτική νηφαλιότητα τη θολή εκείνη ζώνη ανάμεσα στο αναγκαίο και το εφικτό, και εν τέλει να κάνουμε αυτά τα νοσηρά περιστατικά αφορμές για πολιτική ωρίμανση.

Η καλύτερη απάντηση σε τέτοιες πρακτικές είναι να εντείνουμε τους κοινούς αγώνες για την ανατροπή του μνημονιακού εφιάλτη, και να προχωρήσουμε απερίσπαστα τις πολιτικές διαδικασίεςγια την κοινή δράση, το πολιτικοκοινωνικό μέτωπο και τον κομμουνιστικό φορέα. Μόνον αυτή η πολιτική κατεύθυνση απαντά στην κοινωνική εκχέρσωση που εδώ κι εφτά χρόνια επιβάλλουν οι μνημονιακές πολιτικές, στη διχοτόμηση μισθών και συντάξεων, στην κόλαση της ανεργίας και της μαύρης εργασίας, στην απάνθρωπη διαχείριση των προσφύγωναπό την Ευρωπαϊκή Ένωση, στην αποσάθρωση των δομών κοινωνικής προστασίας, στην όξυνση των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών.

Μέσα στις τραγικές αυτές συνθήκες η ανασυγκρότηση του εργατικού και νεολαιίστικου κινήματος, πιο επιτακτική από ποτέ, συνδέεται διαλεκτικά με την δημιουργία του κοινωνικού και πολιτικού μετώπου ανατροπής και ενός ισχυρού κομμουνιστικού ρεύματος στο εσωτερικό του. Σ’ αυτόν το δρόμο θα συνεχίσουμε αποφασιστικά την προσπάθειά μας.

Βίντεο από την τοποθέτηση της ΕΠΠΔ στην εκδήλωση του kommon της 6/2

Δείτε σε βίντεο την τοποθέτηση του σ. Σπύρου Αλεξίου για την Ενωτική Πρωτοβουλία Παρέμβασης και Διαλόγου, στην εκδήλωση του kommon “Αναζητώντας την Αριστερά και τον Κομμουνισμό στην εποχή μας” που έγινε στην ΕΣΗΕΑ στις 6 Φλεβάρη

Δείτε τα υπόλοιπα βίντεο από την εκδήλωση από το kommon.gr